WSR Du Weldenvarden (Fuksja)

Malwa

Dziś rano zeszłam rano do stajni. Na zewnątrz było dość ciepło - wg. wskazań stajennego termometra - aż 24 stopnie. Konie były juz wcześniej karmione. Poszłam do boksu Trinny. Ucieszyła się i zarżała. Miała już na sobie kantar. Podpięłam do niego linkę i wyprowadziłam ją na korytarz. Stała spokojnie, nie kręciła się. Kazałam zostać na miejscu. Sama poszłam do siodlarni. Obok dzrzwi wisiało kilka szafek. Otworzyłam tą z napisem "Trinity" i zabrałam z niej szczotki.

Kiedy wyszłam na korytarz, konie wychylały z zaciekawieniem głowy - Facia delikatnie, spokojnie, skromnie... Bocia majestatycznie, a Topcia wesoło - każda na swój sposób.

Czyściłam Trinity. Pod koniec poprosiłam ją o podniesienie nóg - odmówiła bardzo stanowczo. "Trudno. Jakby jej coś w nich siedziało, to bym mi pozwoliła" pomyślałam, przypominając sobie jak kiedyś podała mi nogę - tkwił w niej kamień.

Wyszłam z nią ze stajni w zalany słońcem poranek. Dla rozgrzewki zaczęłam biec do półhali - Tra pobiegła za mną, w szybkim kłusie. Róg półhali jest często zagracony - przeszkodami, drągami... Po prostu nie chce mi się nosić tego wszystkiego tam i na zad. Dzisiaj też tak było, a prócz stacjonat i innych przeszkód była tam płachta folii i worek z puszkami - które mam zamiar po ćwiczeniach oddać do recyklingu. Kazałam Trinity stanąć na środku i poszłam po folię. Zaszeleściłam - Tra cofnęła się i uciekła. Zawołałam ją z powrotem. Podeszłam i rzuciłam płachtę na ziemię. Młoda klaczka pochyliła się i przyglądała folii. Trąciła ja kopytem - po chwili uciekła znów. Jednak wróciła i uciekała, kiedy zaszeleściłam folią. Tak wyglądał powolny proces odczulania potomkini Topoli.

Jednak teraz Tra nie boli się folii.